یک باور محکمی وجود دارد که می گوید افراد با اختلال طیف اتیسم احساس همدلی ندارند و آنها قادر به درک احساسات نیستند.
درست است که بسیاری از افراد با اختلال طیف اتیسم احساسات خود را به گونه ای مشخص نشان نمی دهند که دیگران آن احساسات را درک کنند یا تشخیص دهند اما این مفهوم که افراد با اختلال طیف اتیسم بطور کلی احساس همدلی ندارند و نمی توانند احساسات را درک کنند، نادرست است.
داشتن چنین دیدگاهی درباره این افراد می تواند تصور ما را تحریف کند و احتمالا اثربخشی درمان ها را با تاخیر مواجهه می کند.
ما سالیان پیش درباره این تصور مردد بودیم. در جریان مطالعاتی که در مورد مهارت های اجتماعی و هیجانی داشتیم، برخی از افراد با اختلال طیف اتیسم و خانواده هایشان اقرار داشتند که افراد با اختلال طیف اتیسم می توانند احساس همدلی را نشان دهند. بسیاری از این افراد گفتند تجربه احساس همدلی را دارند.
یکی از افراد با اختلال طیف اتیسم تجربه خود از احساس همدلی، با جزییات دقیق نسبت به غم و اندوه خواهرش در مراسم تشیع خانوادگی بیان کرد.
با این حال، بسیاری از افراد با اختلال طیف اتیسم در گروه پژوهشی ما موافق بودند که درک احساس و همدلی کردن برای آنها دشوار است.
بنابراین ما وجه اشتراک اختلال اتیسم و نارسایی هیجانی( شرایطی که با مشکل درک و شناسایی احساسات خود تعریف می شود) را بررسی کردیم.
سطح نارسایی افراد با پرسشنامه مربوطه ارزیابی می شود. افرادی که سطح بالایی از نارسایی هیجانی دارند به نظر می رسد که نمی توانند احساسات را تجربه کنند.
آنها می توانند ناراحت، عصبانی و مضطرب باشند. اما نمی دانند که این احساسات چیست. حدود 10% مردم بطور کلی و حدود 50% از افراد با اختلال طیف اتیسم دارای نارسایی هیجانی هستند.
این وسوسه انگیز است که فکر کنید اختلال اتیسم به نوعی باعث نارسایی هیجانی می شود. اما باید بدانید که اختلال اتیسم می تواند با و یا بدون نارسایی هیجانی باشد.
همچنین اگر افراد با اختلال طیف اتیسم دارای سطح بالایی از نارسایی هیجانی باشند در اختلال های دیگر نیز این میزان از نارسایی یکسان است. اختلالاتی مانند افسردگی، اسکیزوفرنیا و ... .
بنابراین نارسایی هیجانی می تواند نشان دهد که چرا بعضی از افراد با اختلال طیف اتیسم در درک احساسات مشکل دارند و چرا بعضی از آنها این مشکل را ندارند.
شاید آن چیزی که باعث مشکلات هیجانی می شود، نارسایی هیجانی باشد نه اختلال اتیسم.
برای درک این موضوع پژوهشی برای درک همدلی در 4 گروه انجام شد
• افراد با اختلال طیف اتیسم با نارسایی هیجانی
• افراد با اختلال طیف اتیسم بدون نارسایی هیجانی
• افراد با اختلال نارسایی هیجانی بدون اختلال اتیسم
• افراد بدون اختلال اتیسم و بدون نارسایی هیجانی
نتایج نشان دادند که افراد با اختلال طیف اتیسمی که نارسایی هیجانی ندارند سطح عمومی از همدلی را نشان دادند در حالیکه افراد با نارسایی هیجانی، همدلی کمتری را نشان دادند.
بنابراین اختلال اتیسم با سطح پایینی از همدلی همراه نیست در صورتیکه در اختلال نارسایی هیجانی، احساس همدلی پایینی مشاهده می شود.
با این حال، افراد با اختلال نارسایی هیجانی ممکن است به احساسات دیگران توجه کنند. اما ناتوانی آنها در تشخیص و درک خشم، باعث عدم احساس همدلی در آنها می شود در صورتیکه آنها می دانند که خشم یک احساس منفی است.
منبع: موسسه خیریه دوست اتیسم
