برای تبدیل واقعیت به یک چشم انداز ذهنی، مغز ما عملیات های زیادی را انجام می دهد. برخی مفروضاتی که از لحظه ای به ذهن خطور می کنند بعضا دچار تعارض شده و یک توهم نوری را به وجود می آورند.
برای افراد مبتلا به اوتیسم، برش‌های کوتاه و عملیات ذهنی می توانند کمی متفاوت عمل کرده و به طور نامحسوسی بر نحوه ساخت تصویری از زندگی روزمره توسط مغز تأثیر بگذارند. با در نظر گرفتن این موضوع، دانشمندان برای درک بهتر واگرایی عصبی به توهمات نوری روی آورده اند.
مطالعه ای روی فعالیت مغزی ۶۰ کودک، از جمله ۲۹ کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ASD، نشان می دهد که تفاوت‌ها در نحوه پردازش اشکال واهی توسط افراد می تواند راه‌هایی را نشان دهد که اوتیسم بر مسیرهای پردازش خاص در مغز تأثیر می گذارد.
در این تحقیق از سبک کلاسیک توهم استفاده شد که توسط روانشناس ایتالیایی، گائتانو کانیزسا Gaetano Kanizsa رایج شده و معمولاً شامل خطوط یا اشکال ساده، مانند دایره ها، با حذف بخش ها است.
برای دیدن اشکال مختلف، عملیات پردازش در نواحی مختلف مغز، محرک‌ها را ترکیب کرده و یک الگوی تاریک و روشن را به یک تصویر جامع تبدیل می کند. بسته به اطلاعاتی که به کار گرفته می شود، محرک ها را می توان به صورت اشکال مختلف اما نه هر دو در یک زمان تفسیر کرد. به گزارش سیناپرس، کل فرآیند به شدت به نورون‌ها وابسته است که اطلاعات را به سرعت به اشتراک می گذارند. اوتیسم به عنوان یک اختلال طیف عصبی تعریف می شود، زیرا ویژگی های آن بسیار متنوع بوده و هر فرد توانایی ها، قدرت ها و چالش های متفاوتی را نشان می دهد.
نتایج این مطالعه نشان داد که برخی از افراد مبتلا به اختلال اوتیسم برای جابجایی بین دیدن یک جسم متحرک و دیدن رنگ تلاش می کنند. در یک مفهوم کلی، به نظر می رسید که مغز آنها روی جزئیات متمرکز شده و از تصویر بزرگتر غفلت می کند.
در مطالعه حاضر نیز روند مشابهی مشاهده شد. وقتی بچه‌ها روی یک صندلی نشستند و یک الکتروانسفالوگرام به پوست سرشان وصل شد، از آنها خواسته شد که روی یک نقطه مرکزی در مقابل پس‌زمینه خاکستری روی صفحه نمایش مقابلشان تمرکز کنند و وقتی نقطه از قرمز به سبز تغییر کرد، دکمه ای را فشار دهند.
بر این اساس فعالیت مغزی کودکان ۷ تا ۱۷ ساله که مبتلا به اختلال اوتیسم تشخیص داده شده بودند، در پردازش توهم تاخیر داشتند. این امر لزوما به این معنی نیست که شرکت کنندگان نمی توانند شکلی را که توسط تصاویر لایه لایه تشکیل شده است تشخیص دهند، اما نتایج نشان می دهد که مغز آنها این توهم را به روشی غیر خودکار پردازش کرده است.
امیلی نایت Emily Knight عصب‌شناس دانشگاه روچستر و محقق این مطالعات توضیح می دهد: زمانی که ما یک شی یا تصویر را مشاهده می کنیم، مغز ما از فرآیندهایی استفاده می کند که تجربیات و اطلاعات زمینه ای ما را برای کمک به پیش‌بینی ورودی‌های حسی، رفع ابهام و پر کردن اطلاعات گمشده در نظر می گیرد.
او می افزاید: این موضوع به ما می گوید که این کودکان ممکن است نتوانند مانند همسالان خود اطلاعات بصری از دست رفته را پیش بینی و پر کنند. ما اکنون باید بفهمیم که چگونه این امر ممکن است با رفتارهای حسی بصری غیر معمولی که در برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم می بینیم، مرتبط باشد.
این مطالعه در Journal of Neuroscience منتشر شده است.
مترجم: سامیه خسروی زاده
منبع: سینا پرس
