آرتروز گردن در سالمندان یا اسپوندیلوز گردن بیماری رایجی است که شامل تغییراتی می شود که در استخوان ها، دیسک ها و مفاصل گردن رخ می دهد. با افزایش سن دیسک های ستون فقرات به تدریج از بین رفته و مایعات را از دست داده و سفت می شوند. این تغییرات در اثر فرسودگی و سالمندی ایجاد شده و معمولا در افراد میانسال و مسن رخ می دهد.
در نتیجه تحلیل رفتن دیسک ها و غضروف های دیگر، خار استخوان یا استئوفیت به طور غیر طبیعی رشد کرده و احتمال اینکه روی استخوان گردن ایجاد شود بالا می رود. این رشد غیر طبیعی باعث محدود شدن فضای داخلی ستون فقرات یا روزنه هایی که عصب های نخاعی از آن خارج می شود، می گردد.
این حالت بیشتر در افراد بالای ۶۰ سال رخ می دهد که باعث گردن درد می شود. اگرچه آرتروز گردن به ندرت پیشرفته می شود اما در شرایط خاص عمل جراحی می تواند مفید باشد.
چه عواملی ریسک ابتلا به آرتروز گردن در سالمندان را افزایش می دهد؟
افزایش سن عامل اصلی ابتلا به آرتروز گردن است، بنابراین از آن راه گریزی نیست. در اکثر افراد بالای ۵۰ سال، دیسک های بین مهره ها خاصیت اسفنجی خود را از دست می دهند. استخوان ها و رباط ها ضخیم تر شده و فضای کانال نخاعی را تحت تاثیر قرار می دهند.
عامل دیگر اسپوندیلوز گردن مربوط به ورزش ها و شغل های خاص است. افرادی که در مشاغلی فعالیت می کنند که فشار زیادی به ستون فقرات و گردن وارد می کنند و ورزشکاران مثل ژیمناست ها ممکن است فشار بیشتری به گردن خود وارد کنند.
حالت های اشتباه نشتن و ایستادن نیز فشار زیادی را به گردن وارد می کنند مثل زمانی که با گوشی هوشمند کار می کنید یا پشت میز کار به اصطلاح قوز می کنید.
علائم آرتروز گردن چیست؟
سفتی و درد گردن
سردردی که ممکن است از ناحیه گردن شروع شود
درد در قسمت شانه یا بازو ها
ناتوانی در چرخاندن کامل سر یا خم کردن گردن، گاهی ممکن است در رانندگی تداخل ایجاد کند
احساس سر و صدا هنگام چرخش گردن
از جمله علائمی که کمتر شایع هستند یا غیر معمول می باشند می توان به سرگیجه، سردرد، تپش قلب، حالت تهوع، احساس ناراحتی در شکم یا احساس GI، وزوز گوش، تاری دید و مشکلات حافظه اشاره کرد. همچنین بعضی از مطالعات نشان می دهد که درد مزمن گردن ناشی از آرتروز با فشار خون بالا در ارتباط است.
توجه کنید علائم آرتروز گردن با استراحت بهبود می یابد. این علائم در صبح و در پایان روز شدیدتر است.
اگر اسپوندیلوز گردن منجر به فشار به نخاع شود، فشار زیادی به ستون فقرات وارد کرده و منجر به میلوپاتی گردنی خواهد شد.
علائم اسپوندیلوز گردن با میلوپاتی عبارتند از:
سوزن سوزن شدن، بی حسی و یا ضعف در بازوها، دست ها و پاها
عدم هماهنگی و دشواری در راه رفتن
رفلکس های غیر عادی
اسپاسم عضلات
از دست دادن (بی اختیاری) کنترل مثانه و روده
از دیگر عوارض آرتروز گردن، رادیکولوپاتی گردن می باشد. خارهای استخوان هنگام خارج شدن از استخوان های ستون فقرات، اعصاب را تحت فشار قرار می دهند. دردی مانند تیر کشیدن در هر دو بازو ها از علائم شایع این بیماری است.
در این موارد افراد بیمار بخصوص سالمندان به مراقبت نیاز خواهند داشت به همین منظور پرستاران مجرب مرکز خدمات پرستاری عاطفه می توانند به بهترین شکل ممکن به بهبود کیفیت زندگی عزیزان شما کمک کنند.
چگونه آرتروز گردن تشخیص داده می شود؟
به طور کلی پزشک با پرسیدن علائم و گرفتن شرح حال بیمار شروع می کند. به دنبال آن، معاینه جسمی بدن با تمرکز روی گردن، پشت و شانه ها انجام می شود. همچنین ممکن است پزشک رفلکس ها، قدرت دست ها و بازو ها را آزمایش کند و راه رفتن شما را تماشا کند.
آزمایشات دیگری که احتمال دارد توسط پزشک تجویز گردد شامل آزمایشات تصویر برداری مثل اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT)و تصویر برداری تشدید مغناطیسی (MRI) خواهد شد. در اسکن MRI از آهن رباهای بزرگ، امواج رادیویی و کامپیوتر برای تولید بهترین تصاویر از بدن استفاده می شود. همچنین امکان دارد به متخصص مغز و اعصاب ارجاع شوید.
روش های درمان آرتروز گردن در سالمندان کدام است؟
در بیشتر موارد درمان آرتروز گردن محافظه کارانه است. آن ها عبارتند از:
استفاده از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) یا سایر محصولات غیر مخدر برای تسکین درد ناشی از التهاب
درمان به روش کایروپراکتیک که با دستکاری ستون فقرات به کاهش درد بیماران کمک می کند
استفاده از گردن بند طبی برای محدود کردن حرکات سر و گردن
شکل های دیگر فیزیوتراپی، از جمله گرما درمانی و سرما درمانی، کشش و انقباض یا ورزش
تزریق داروها به مفاصل ستون فقرات یا نواحی اطراف ستون فقرات
چه زمانی آرتروز گردن نیاز به جراحی دارد؟
آرتروز گردن یک بیماری مزمن است که فرد را در طولانی مدت درگیر می کند به همین سبب احتمال پیشرفته شدن آن کم است. جراحی فقط در موارد نادر لازم است. هدف از جراحی برداشتن منبع فشار بر نخاع و اعصاب است. این جراحی همچنین ممکن است با افزودن عامل تثبیت کننده به صورت کاشت و همجوشی مهره ها باشد.
توجه داشته باشید جراحی فقط در صورتی انجام می گیرد که عملکرد بیمار در بازوها، پاها و انگشتانش کاهش پیدا کرده باشد. هر نوع فشرده سازی نخاع ممکن است منجر به ناتوانی در عملکرد بدن شود.
مانند هر نوع عمل جراحی دیگر، خطر عفونت یا عوارض بیهوشی وجود دارد و بعد از آن برنامه توان بخشی دنبال می شود.
منبع: مرکز مشاوره و خدمات پرستاری عاطفه
